یکی از عادت‌های قدیمی‌ترها در بچه‌داری «قنداق کردن» بچه بوده است. این عادت را حتی هم‌سن‌های من هم به یاد دارند و این یعنی این «ابزار» آنقدر موثر بوده (لااقل در ظاهر) که حتی الآن و در عصر فراموش کردن چیزهای قدیمی هم کاربرد داشته است.

فلسفه‌ی اصلی قنداق به اصطلاحاً «پریدن» دست و پای نوزاد در خواب بر می‌گردد. نوزادها (شاید بخاطر اینکه در ابتدای تولد هنوز سیستم عصبانی‌شان تکمیل نشده و البته من هم پزشک نیستم!)، زمان خواب با کوچک‌ترین محرک بیرونی یا حتی بدون تحریک، دست و پای‌شان به شدت تکان می‌خورد و اصطلاحاً می‌پرد. اولین عارضه‌ی این موضوع، از خواب پریدن نوزاد است که خودش هزار جور دردسر بعدی به دنبال دارد. نوزادی که قنداق می‌شود، ممکن است در اثر تحریک دست و پایش تکان بخورد، اما شدت این تکان‌ها آنقدر زیاد نیست که بیدارش کند.

این موضوع، چیزی بود که خود من شخصاً تجربه کرده‌ام. البته ممکن است قدیمی‌ترها علت‌های دیگری برای قنداق کردن بچه داشته باشند (مثلاً صاف رشد کردن استخوان‌ها!) و یا قنداق کردن، به درد همه‌ی بچه‌ها نخورد، اما تجربه‌ی ما که مثبت بود.

قبلاً هم گفته‌ام که تولد و رشد یک استارتاپ، بیشتر از هرچیز دیگری به تولد و رشد یک نوزاد شبیه است. موضوع قنداق کردن نوزاد هم اینجا مصداق دارد: در شروع کار یک استارتاپ، کاملاً محتمل است که با کوچک‌ترین تحریکی آن‌چنان تکان بخورید که تا مدتی آرامش‌تان از بین برود. این تحریک‌ها می‌توانند پیشنهادهای کاری اغواکننده برای اعضا یا حتی تغییرات نرم و مقطعی در بازار باشند. وظیفه‌ی یک بنیان‌گذار استارتاپ این است که تا جایی که می‌تواند، شدت واکنش به این تحریک‌ها را کاهش دهد:

• آنقدر به چشم‌انداز استارتاپ ایمان داشته باشد که حتی بهترین پیشنهادهای کاری هم باعث سست‌ شدنش نشود.
• آنقدر این چشم‌انداز را به دیگر همکاران‌اش خوب منتفل کرده باشد که آنها هم چشم‌شان را روی پیشنهادهای اغواکننده ببندند.
• به راحتی بتوانند به هر کاری که در راستای چشم‌انداز استارتاپ نیست «نه» بگویند.
• آنقدر خوب روی شرایط بازار مطالعه کرده و نسبت به آن حساسیت عاقلانه داشته باشند که بتوانند تحریک‌های مقطعی در بازار را به خوبی تحمل کنند.

استارتاپ‌تان را محکم قنداق کنید!